Mitski obrazac u dramama kao intertekstualni poligon za refleksivno višeglasje: Jovan Hristić i Miodrag Pavlović

Apstrakt

Ovaj rad ispituje intertekstualno posredovanje implementacije antičkog, mitskog u dramama Jovana Hristića i Miodraga Pavlovića u dešifrovanju njihove umetničke recepcije u etičkom i društvenom diskursu. Interesovanje za mitsko se u njihovim dramama dovodi u korelaciju sa antičkim nasleđem u utvrđivanju njihovog nastojanja za jezikom konstruktivnog prema stvarnosti u prevazi obesmišljavajućeg. U opoziciji sa savremenim postulatima relativizovanog i fragmentarnog, ali u empirijskim kodovima depatetizovanog analizira se iskošeni, ironizovaniokvir stvarnosti seriozne recepcijedramskih pisaca u hodočasništvu za „najdaljim i najdubljim“. Mitsko se u njihovoj teorijskoj formuli odslikava u aktuelnom u ravni životnosti inicirajući nužnost stvaranja živog stvaralačkog tkiva oslobođenog dominacije filozofskog i emocionalne beživotnosti. Međutim, privlačnost nesputanosti igre, prokrvljenosti životnog, koje su u teoriji pretpostavili obrascima apstrahovanog, u dramskom rukopisu često su
i neželjeno izigrane preciznim koordinatama umnog dijagnostikovanja, tako da se drame ponekad poimaju sa umanjenim ulogom mašte. Inkorporiranjem grčkog mitskog obrasca kao modela za svoje motivske i idejne predloške apostrofira se čovekovo opstajanje u izostavljanju postulata onostranog u empirijski potvrđenoj realnosti kao i dominaciji savremenog mita apsurda, u uspostavljanju autentičnog referencijalnog poligona za duhovno i refleksivno višeglasje.